Vriendjes eindelijk heb ik gesnopen waarom mijn grote broer zo belangrijk was en hij zo'n dikke vriendjes was met ons vrouwtje. Hij is écht wel een blogje waard, ik wil héél graag over hem vertellen. Hij had niet eens bij ons mogen komen wonen want baasje wilde geen 2 viervoeterkes. Vrouwtje kwam op een valse manier aan hem, ze werd smoorverliefd toen ze een jasje voor mijn sterretjeszus ging kopen. Ze reed naar huis, maakte baasje wakker die met de nacht stond, zei dat ze smoorverliefd was op ne knappe vent, dat ze verdronk in zijn ogen en hij super goed kon kussen. Baasje was al lang blij dat 't over een viervoeterke en geen andere man ging dus ze mocht hem gaan halen.
Vrouwtje was toen héél ziek, iets met véél te mager zijn enzo en hij hield haar altijd gezelschap. Door hem kwam ze toch buiten want hij wilde niets zonder haar doen. Hij had ne serieuze krk in zijne kop en moest afgemaakt worden volgens heel wat mensen. Vrouwtje vocht voor hem, ging een jaar lang in gedragstherapie en oefende zo veel ze kon met hem. Op een gegeven moment kon vrouwtje niet mer stappen en moest ze in een rolstoel en een scootmobiel rond rijden. Mijn broer nam gewoon de taxi en reed overal mee tussen haar benen. Toen onze mensenpuppy de trein naar niemandsland nam kon niemand vrouwtje troosten. De enige die er in slaagde om haar weer te doen lachen was mijn broer. Weer zorgde hij er voor dat vrouwtje buiten kwam want ze wilde geen mens zien.
Mijn broer had geen mensenvrienden buiten ons vrouwtje. Hij wou naar niemand gaan want hij vond tweevoeters raar doordat hij slecht behandeld werd door z'n broodfokkers. Ons moeke kreeg kanker en voor iemand het wist begon hij haar constant op te zoeken, hij ging bij haar slapen, hij zat altijd bij haar. Dat deed hij tot ze weer gezond was. Bompa was ziek en vrouwtje zat een hele nacht bij hem op bed te waken, een uur voor bompa een sterretje werd wilde mijn broer persè gepakt worden door vrouwtje. Hij keek elke keer naar bompa en begon vrouwtje te overladen met kusjes. Vrouwtje zegt nog altijd dat dat zijn manier was om afscheid van onze bompa te nemen. Zelf snap ik het langs geen kanten maar de dagen erna liep hij van moeke naar vrouwtje, die lomperik was de trooster van dienst.
Ineens viel tante Sandra haar haar uit, puh lekker makkelijk dan moet ze het niet meer kammen dacht ik. Mijn broer die haar altijd negeerde ging opeens altijd bij haar liggen. De lomperik waarom deed hij dat nu ? Vrouwtje zei me dat tante Sandra ook kanker had. Oeps mijn broer ging dus ook voor haar zorgen. Enne jaja hij zorgde ook voor mij ! Als er een andere viervoeter héél hard blafte dan blafte hij nog harder terug, als hij naar mij wilde komen dan ging mijn broer tussen ons staan om mij te beschermen. Daarom ben ik nu ook zo bang ik heb niemand meer die mij zo goed beschermt, vrouwtje kan niet goed blaffen zene, die doet maar alsof. Dus tja mijn broer was héél speciaal voor iedereen. Hij was soms écht Juul Krapuul als hij weer iemand beet maar zijn liefde was oprecht en hij zorgde voor iedereen. Slaap zacht grote broer wij missen je nog elke dag, ik zorg wel voor ons truttenvrouwtje die nog héél vaak weent omdat ze je zo hard mist. Je was maar een klein hondje maar voor ons was je groot in je manier van zijn. Enne nee nee ik heb je beer niet gepikt, die bewaakt vrouwtje met haar leven. Ik moet van vrouwtje dit nog zeggen "Dank je om jarenlang mijn schaduw, mijn beste vriend en steun en toeverlaat te zijn jongen"
Geen opmerkingen:
Een reactie posten